<epigraph>Κωνσταντίνος Καβάφης / Константинос Кавафис (1863-1933) </epigraph> <kolonki 100% 50%>
ΚΕΡΙΆ
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων•
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω• με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
<kolonka>
СВЕЧИ
Дни будущего кажутся нередко
нам вереницею свечей зажженных,
манящих, теплых и живых свечей.
Дни прошлого чернеют за спиною
цепочкой длинною свечей потухших:
те, что поближе, все еще дымятся –
остывшие, оплавленные свечи.
Я не хочу смотреть назад – мне больно,
огня угасшего мне жаль невольно:
свечей зажженных много предо мной.
Я не хочу смотреть назад – мне страшно:
все больше дней, безвестно отгоревших,
все больше позади свечей угасших.
</kolonki>